Jasper Verhoef, Verpleegkundige in de Wijk in de thuiszorg

"In deze baan wordt veel van mijn zelfstandigheid gevraagd."

Een interview met Jasper Verhoef (1994), Verpleegkundige in de Wijk in de thuiszorg van Marente.

Wie ben je?

Ik ben Jasper Verhoef. Ik ben 26 jaar, en woon nog bij mijn ouders in Rijnsburg. Mijn vriendin en ik zouden graag samenwonen, maar de woningmarkt rond Leiden is voor starters zo onbetaalbaar dat we domweg moeten blijven doorsparen. We zouden het liefst in de Bollenstreek blijven wonen, maar zoeken sinds kort ook in Den Haag, omdat zij daar onlangs een baan heeft gevonden.

Waar werk je?

Sinds de zomer van 2019 werk ik bij Marente Thuiszorg, in het Oegstgeester team Oranjepark. We hebben vooral cliënten van 70 jaar en ouder, die wat extra hulp nodig hebben om zelfstandig thuis te kunnen blijven wonen. In deze baan wordt veel van mijn zelfstandigheid gevraagd, want ik ga elke dag na een kwartiertje overleg alleen bij diverse ouderen op huisbezoek en dit verloopt heel erg gevarieerd. Ik kan wel op een achterwacht terugvallen als ik er een keer niet uitkom, maar dat is steeds minder nodig, want ik heb inmiddels aardig wat kennis opgebouwd. ’s Ochtends werk ik van 7.30 tot 12.00 uur. Daarna eet ik wat en ‘s middags heb ik vooral veel wondzorg te doen, want dat is mijn aandachtsveld. Minimaal eens per week stuur ik foto’s van ‘mijn’ wonden naar de consulent wondzorg, zodat deze de vooruitgang daarvan kan monitoren. Natuurlijk draai ik ook af en toe een late dienst en dan moet je vooral persoonlijke verzorging aanbieden. Nachtdiensten draai ik nooit. Marente heeft officieel als beleid dat we in principe zo min mogelijk hulp ’s nachts aanbieden en voor die enkele keer dat het nodig is bestaat een aparte club waar Marente een beroep op kan doen. Het principe is dat mijn cliënten ’s nachts gewoon slapen. 

Dit jaar is een heftig jaar, zo met de corona. We zijn er met ons team goed doorheen gekomen en hebben voor de tweede golf alle materialen al klaar liggen. We hopen er maar het beste van. In maart/april is het incidenteel voorgekomen dat ik me helemaal moest inpakken voordat ik aan de zorg kon beginnen. Dat was zwaarder werk dan normaal, want zo werken is erg warm en vermoeiend omdat je ook nog heel veel coronaregels moet opvolgen.

Hoe komt het dat je in de ouderenzorg bent gaan werken?

Ik heb op mijn 24ste voor de verpleging gekozen. Ik had eerst een MBO-opleiding sociaal cultureel werk afgerond, maar na enige tijd als jongerenwerker in Amsterdam had ik daar genoeg van. In het sociaal cultureel werk bleken te weinig banen beschikbaar om een gevarieerde werkervaring op te kunnen bouwen. Daarom heb ik onderzocht of ik nog een andere MBO opleiding mocht volgen. Tot mijn vreugde werd ik op het MBO Rijnland in Leiden heel vlot toegelaten tot de middelbare beroepsopleiding verpleegkunde. Ik kreeg zelfs een heleboel vrijstellingen, want vakken als Nederlands, Engels, burgerschap en zo hoefde ik niet te herhalen. Ik heb diverse stages gelopen, onder andere bij psychiatrische patiënten en bij mensen met een verstandelijke beperking. Ik zat met nog negen andere mannen in de klas bij een hele grote groep vrouwen. Van die mannen zijn er maar drie geslaagd: naast mijzelf nog twee. Je merkt als man dus op school al dat je tot een minderheid behoort; dat vindt blijkbaar niet iedereen prettig. Je werd dus niet voorgetrokken omdát je een man was. Ik kreeg mijn diploma in mei 2019, heb daarna eerst een lange vakantie genomen en ben toen bij Marente aangenomen als Verpleegkundige in de Wijk. Dit is dan ook een prima plek voor mij, omdat in deze tak van de verpleegkunde ook sociale kwesties als maatschappijkennis (“wat voor beroep oefende deze cliënt vroeger uit?”) en het welzijn van de mensen aan de orde zijn. 

"Mannen hebben een andere kijk op de zorg dan vrouwen en die kijk zoekt Marente kennelijk welbewust op."

Hoe werd je als man ontvangen in Marente?

Heel hartelijk. Tijdens de sollicitatieprocedure bleek het een echt voordeel dat ik een man was. Mannen hebben een andere kijk op de zorg dan vrouwen en die kijk zoekt Marente kennelijk welbewust op. Gemengd samengestelde wijkteams zijn in de thuiszorg echt prettig: veel mannelijke cliënten vinden het best prettig als ze door een man kunnen worden geholpen.  

Op welke manier verschillen volgens jou mannen van vrouwen in de ouderenzorg?

Het aantal mannen in de zorg is vooral beduidend kleiner dan dat van de vrouwen. Dat maakt dat het anders werken is. De ouderen van nu denken nog dat verplegen typisch vrouwenwerk is. En het klinkt misschien wat gek, maar terwijl ik een echte MBO-er ben en relatief weinig ambitie heb om een carrière na te jagen, maak ik heel vaak mee dat cliënten tegen me zeggen: “Jongen, wat doe je dat goed, waarom word je toch geen arts?“  Dat kan natuurlijk helemaal niet, want mijn vooropleiding is daarvoor onvoldoende. Dit geeft aan dat een man anders wordt bekeken dan een vrouw; een man zou beter ingevoerd en deskundiger zijn en goede adviezen geven. Ik merkte dat onlangs zelf in de wondverzorging. Ons thuiszorgteam werkt met protocollen en wij hadden één vrouwelijke cliënte die zich niet aan het protocol wilde houden. Ze volgde het advies van mijn voorgangster, dat ze de wond een stuk vrijer in bed kon leggen als ze een kussen zou nemen, niet op. Toen ik bij die cliënte was geweest en exact hetzelfde had gezegd, heeft ze direct een kussen aangeschaft en het gebruik ervan aangemeld bij haar zorgverzekeraars. Ik stond gewoonweg paf. Want ik had niets anders gezegd dan mijn voorgangster! Maar die cliënte neemt mij serieuzer. Volgens mij komt dit puur doordat ik een man ben. Die vrouwelijke collega is echt een heel hartelijke en deskundige verpleegkundige. Wij werken op dezelfde manier en voelen geen onderscheid tussen ons twee. Maar de cliënten doen dat dus wel degelijk. 

"Het doet echt wat met je als je goed weet hoe je moet reageren in een crisissituatie."

Wie of wat zou jou inspireren om in de ouderenzorg te blijven werken?

Ervaringen in de directe patiëntenzorg. Mijn eerste crisissituatie bijvoorbeeld was een vrouw die gevallen was ten gevolge van een hersenbloeding. Het doet echt wat met je als je in zo’n situatie goed weet hoe je moet reageren en je krijgt de situatie weer onder controle. Dat is mooi werk. Zulke mooie momenten maak je ook mee in de palliatieve zorg, en in de terminale thuiszorg. Dan komt veel extra waardering los. Ik zou het niet zoeken in leidinggeven of bestuur. Ik ben van nature namelijk een vrij rustig en timide persoon. Ik ben een typische uitvoerder. Ik kan wel mentor en begeleider zijn voor studenten verpleegkunde, maar een officiële leidinggevende functie zou mij niet liggen.

Waarop zal jij als je met pensioen gaat het meest tevreden terugkijken?

Als het mij zou lukken om met behulp van mijn kennis van zowel zorg als welzijn het kleine verschil te maken voor een oudere in zijn of haar leefsituatie.

Verhalen van 'onze mannen'

Bekijk alle verhalen