Van de saamhorigheid die ik dit voorjaar ervaarde, merk ik niks meer
Na de officiële berichtgeving over de uitbraak van het coronavirus ofwel COVID-19 in Nederland realiseerde ik mij dat dit gevolgen voor mijn werk als verpleegkundige zou hebben. Al kon ik toentertijd nog niet overzien wat dit concreet zou betekenen. Nooit eerder had ik met een dergelijke situatie te maken gehad.
Hoofd koel houden
In het begin leek de situatie surrealistisch; lege schappen in de supermarkt, straten waren uitgestorven. En ik, ik op mijn fiets de wijk in, niet wetende wat ik achter iemands voordeur aan zou treffen. Spannend was het soms wel: zouden we wanneer dat nodig mocht blijken over voldoende persoonlijke beschermingsmiddelen beschikken? Angstig was ik niet.
‘Gewoon het hoofd koel houden en je gezonde verstand gebruiken,’ werd mijn lijfspreuk.
Vol goede moed probeerde ik ‘onze’ cliënten een hart onder de riem te steken. Sommigen zaten wekenlang binnen, zonder eigenlijk maar iemand te zien. Wij waren hun enige contact met de buitenwereld.
Lachen als verdediging
Met collega’s onderling had ik lol, we grapten erop los. Niet omdat we de situatie onderschatten, achteraf denk ik dat het een verdedigingsmechanisme was. Ik denk dat elk van ons stiekem wel wist, dat we nog heel lang met het virus en alle gevolgen van dien te ‘dealen’ hadden. Het deed me goed te merken dat mensen met ‘ons’, zorgverleners, meeleefden en ik ervaarde een groot gevoel van saamhorigheid.
Tweedeling
Na een periode waarin het aantal besmettingen terugliep en wij niet meer standaard overal met ons chirurgisch mond- en neusmasker naar binnen gingen, brak dan toch die tweede golf uit. Zoals ook al eerder dit jaar voorspeld was. Van de saamhorigheid die ik afgelopen voorjaar ervaarde, merk ik niks meer. Er lijkt zelfs een tweedeling in de maatschappij te zijn ontstaan. Namelijk tussen mensen die de ernst van het virus erkennen en de maatregelen van de overheid trouw trachten na te leven, en de mensen die hiertegen ageren. Als verpleegkundige maakt het mij soms boos en verdrietig als ik de vele onzin-berichten op social media zie. Het geeft mij zelfs wel eens het gevoel dat ‘de zorg’ helemaal niet serieus genomen wordt.
Corona-moeheid
Tevens heb ik moeten constateren dat het mij vandaag de dag ook meer moeite kost om mijn optimisme te behouden, naarmate de huidige situatie voortduurt. De situatie lijkt enigszins uitzichtloos aangezien niemand voorspellen kan hoe lang nog… Ik hoop dan ook dat de corona-moeheid mij en mijn collega’s niet in haar greep krijgt.
