Roy de Jong, eerstverantwoordelijke verzorgende in Bernardus



Interview Roy de Jong, eerstverantwoordelijke verzorgende in Bernardus 

“Het contact met oudere, opgenomen cliënten is nooit vluchtig. Je leert ze steeds completer kennen. Dat maakt dit werk aantrekkelijk.”  

Wie ben jij?  
Ik ben Roy de Jong, geboren Katwijker, zoon van een stucadoor en een huisvrouw. Ik heb één oudere broer. Ik ben bij mijn ouders in Katwijk blijven wonen tot anderhalf jaar geleden; toen ging ik samenwonen met mijn partner in Capelle aan de IJssel. We wonen daar vlakbij een park, het station en een winkelcentrum. Ik moet sindsdien ongeveer 45 minuten autorijden naar mijn werk, maar dat vind ik niet erg. Mijn partner werkt in een magazijn in de buurt van Rotterdam.  

Waar werk jij? 
Ik werk in Bernardus in Sassenheim. Dit verpleeghuis heeft 3 afdelingen psychogeriatrie; een voor jonge mensen met dementie en twee voor ouderen. Daarnaast is er nog een woonzorgcentrum waar ouderen wonen met somatische problemen. Zelf werk ik al zeven jaar op de gesloten afdeling voor ouderen met dementie. Ik heb het er nog steeds prima naar mijn zin. Onze afdeling is onderverdeeld in drie groepen met een eigen huiskamer, maar omdat ik me ontwikkeld heb tot eerst verantwoordelijk verzorgende werk ik altijd met dezelfde groep. Dat is een voorrecht, want zoals overal in de ouderenzorg heeft ook ons huis een personeelsprobleem. Zeker nu, in  deze coronatijd, komt het wel eens voor dat personeelsleden op andere afdelingen moeten invallen, omdat het vaste personeel daar ziek is. Als evv-er draag je echter eindverantwoordelijkheid voor je cliënten en dus ben je locatie gebonden. Wel werk ik zelf ook nog steeds onregelmatig: Ik vind dit fijn, want als je je mensen zowel ‘s ochtends als ‘s avonds ziet heb je meer afwisseling en leer je hen beter kennen. De sfeer is ‘s avonds anders en dus praat je dan ook anders met elkaar. En als evv-er moet je je bewoners van haver tot gort kennen. Nachtdiensten hoef ik niet te draaien, want Bernardus heeft een ploeg vaste wachten. We werken volgens de visie van kleinschaligheid: we koken zelf en doen ook allerlei huishoudelijk werk samen met de bewoners.   

Als personeel hebben we in Bernardus allemaal een eigen online opleidingsdossier. In dat van mij staat precies wat ik al geleerd heb en wat ik nog moet volgen. Daarnaast geeft het duidelijk aan welke punten er “aflopen” en wat er binnen Marente allemaal aan cursussen wordt aangeboden om dat te verhelpen. Ik heb in de loop der tijd allerlei cursussen mogen volgen die een kwalificatie opleverden waar ik later eventueel ook elders nog iets mee kan: mondzorg, ouderenpsychiatrie, de opleiding EVV, bedrijfshulpverlening (BHV) en de laatste tijd verdiep ik mij in de zogenaamde Domotica:  technologische uitvindingen die veiligheid in en om het huis kunnen creëren zonder dat je er perse personeel bij nodig hebt. Momenteel ben ik zelfs ‘aandachtsvelder Domotica’, want alle bewoners bij ons krijgen binnenkort een eigen zogenaamde ‘warmtebroncamera, zodat wij op ons mobieltje kunnen volgen waar ze zich bevinden. Het enige wat ik níet volg aan cursussen is management. Mijn interesse ligt hier niet.  

De opleiding EVV vond ik het leukst. Die bood me enorm veel nieuwe kennis en handvatten op het gebied van zelfreflectie; hoe je naar jezelf kijkt, naar je cliënten, hoe je met  de cliënt communiceert en met diens thuismilieu, hoe je een goed cliëntendossier opstelt en in overleg treedt met andere disciplines daarover enzovoorts. Je staat als verzorgende natuurlijk altijd voor je cliënten klaar, dat is je beroep, maar na een cursus EVV kun je daar veel meer verdieping in aanbrengen. Ik zelf ben er echt van gegroeid; ik zie de ouderen nu anders en dat maakt het werk nog leuker en interessanter.  

Hoe komt het dat je in de ouderenzorg bent gaan werken?  
Dat is een leuke vraag, want toen ik aan de opleiding Verzorgende IG niveau 3 begon was ik eigenlijk van plan om met jonge kinderen te gaan werken. Maar ik vond mezelf als zeventienjarige nog te jong om dat al te kunnen. Ik volgde de Beroeps Opleidende Leerweg, dus ik zat full time op school, en liep daarnaast stages. Mijn stages hadden plaats in de thuiszorg, op een open afdeling psychogeriatrie en de laatste twee stages doorliep ik in Bernardus. Eerst zat ik op de somatische afdeling, later op de gesloten afdeling voor bewoners met psychogeriatrische klachten.  Daar hebben ze mij gevraagd of ik wilde blijven. 

Hoe werd je als man ontvangen in Marente?
Heel erg hartelijk, zowel toen ik er aankwam als tot op de huidige dag. Ik ervaar Marente als een goede werkgever. 

Hoe verschillen mannen van vrouwen in de zorg?  
Ik zie zeker verschillen, maar die zijn erg klein.  Zowel mannen als vrouwen hebben hun eigen kwaliteiten. Vrouwen zijn wat directer, waar mannen iets meer de kat uit de boom kijken.  Als ik voor mezelf spreek zou ik mezelf een ‘out of the box-denker’ noemen, waar vrouwen meer geneigd zijn tot het volgen van de regels. Maar we groeien naar elkaar toe, en mijns inziens benader ik vrouwen niet anders dan mannen. Ik kijk zelf geloof ik meer naar de kwaliteit van personen in hun werk dan naar hun sekse.  

Wie of wat inspireert jou om in de ouderenzorg te blijven werken?  
Dat zijn vooral de verhalen van de bewoners. Die verhalen raken mij, en omdat ze allemaal anders zijn vind ik het werk nooit saai. Nu heb ik bijvoorbeeld een cliënt die haast zonder familie in het leven moet staan. Hij krijgt alleen af en toe bezoek van een neefje. Met zijn enige overgebleven zus is het contact verbroken. Hij vindt het fijn om met mij te praten.  Een andere cliënt heeft een Post Traumatische Stress Stoornis overgehouden aan zijn militaire diensttijd, toen hij bij een oorlog in Afrika moest helpen. Dat was volgens hem 90% niet mooi, tegen 10% wel. Hij heeft vaak last van herbelevingen en ik ben altijd blij als ik hem weer iets rustiger kan stemmen.  Dan voel ik me nuttig. 

Waarop zal jij tevreden terugkijken als je met pensioen gaat?  
Ik verwacht dat ik heel tevreden zal zijn als ik dan kan zeggen dat ik altijd goed voor mensen heb gezorgd. Ik voel me goed in mijn werk zoals het nu is. Daarnaast ben ik tevreden met wat ik al bereikt heb en wat ik nu ben en kan. Inhoudelijk zal ik mijzelf wel verder ontwikkelen, maar in welke hoedanigheid dat zal zijn, weet ik nu nog niet.  

Verhalen van 'onze mannen'

Bekijk alle verhalen

Cecile aan de Stegge
Cecile aan de Stegge
- Onderzoeker/docent Lectoraat Verpleegkundige Intramurale Ouderenzorg bij hogeschool Leiden

Alle blogs & vlogs van Cecile aan de Stegge

Meer blogs en vlogs