Samen in corona tijd
Door Sandra de Jonge, verpleegkundige in de wijk bij team Jasmijn in Noordwijkerhout.
Gedurende de corona periode werden van het ene op de andere dag de dagbestedingscentra voor mensen met dementie gesloten. Dat had een grote impact voor zowel de cliënten die het betrof maar ook hun mantelzorgers en de zorgprofessionals van de thuiszorg. Cliënten met dementie zaten nu de hele dag thuis, vrienden en bekenden bleven weg en ook mantelzorgers waren heel terughoudend met hun bezoek. Op de radio en tv hoorde we half maart steeds herhalende berichten over gesloten scholen, dichte winkels, lege schappen, en zieken en doden in overvolle ziekenhuizen… “zuster, het is toch geen oorlog!?’ een heel begrijpelijke gedachte wanneer je weet dat deze ouderen de tweede wereldoorlog met de bezetting door de Duitsers hebben meegemaakt. Toen waren er ook soortgelijke berichten.
In die eerste corona weken was ik als verpleegkundige in de wijk (team dementie en psychiatrie) dus veel bezig met telkens maar herhalen dat het geen oorlog was maar dat er een besmettelijk virus was en dat daarom iedereen nu aangeraden werd om thuis te blijven, vandaar de dichte scholen ook. Ik probeerde de cliënten op een begrijpelijke manier op de hoogte te houden maar zocht ook leuke lokale nieuwtjes op om met hen te delen. Zo keken we bijvoorbeeld YouTube filmpjes van de bloeiende tulpen in de Keukenhof en in de plaatselijke krant stond een verhaal met foto over een ontsnapte papegaai waar de brandweer voor moest uitrukken. Dit alles om te laten zien dat het leven ondanks corona gewoon doorging.
Maar al snel kregen we minder werk want een aantal cliënten waarbij het alleen thuis zijn echt niet ging, werd met spoed opgenomen in een verpleeghuis. Nieuwe cliënten kwamen er niet bij, alles leek stil te staan. De thuiswonende cliënten hebben op basis van hun aandoening en zorgvraag een indicatie voor zorg, een deel daarvan gaat op aan thuiszorg en een ander gedeelte kan worden ingezet voor dagbesteding. Nu dus de dagbesteding was weggevallen bleef er tijd (= geld) over.
We hadden dus ondertussen tijd over omdat er cliënten waren weggevallen. Vanaf dat moment zijn we extra bezoekjes gaan brengen aan de cliënten die nu thuis zaten. Een spelletje, een extra kopje koffie, stukje wandelen of samen lunchen. Vooral het laatste was heel gezellig. Samen in de keuken, herkenbare lekkere dingen klaarmaken. Zo bakten we poffertjes en pannenkoeken. Eén cliënt kon zich het fenomeen poffertjes niet herinneren maar het was heel leuk om te zien dat gaandeweg het maken en eten er toch herinneringen kwamen… over haar moeder, over de Noordwijkerhoutse kermis en over hoe ze zelf eens poffertjes bakte voor haar kinderen…. en toen besloot dit nooit meer te doen! Veel te veel werk, de hele middag bakken in de keuken, alles onder het beslag, de kinderen aten alles achter elkaar op en het was nog niet genoeg!
Het was mooi hoe haar herinnering steeds meer een verhaal werd, en wij zaten lekker in de eerste april zonnestralen in haar achtertuintje poffertjes met boter, suiker en kaneel te eten.
Deze coronatijd is onzeker, we weten nog niet wat er verder gaat komen, er zijn ondertussen al veel versoepelingen doorgevoerd. De dagbesteding is gelukkig weer open en we hebben er weer nieuwe cliënten bij gekregen. Ik ben blij dat ik, in deze voor iedereen verwarrende tijd een mooie bijdrage heb kunnen leveren aan het welzijn van mensen met dementie en heb mogen delen in bijzondere momenten. Maar nog fijner vind ik het om te zien hoe zij weer op stap kunnen, naar de dagbesteding kunnen en zo mee blijven doen, onder de mensen komen en een waardevolle bijdrage leveren aan onze gezellig-dorpse samenleving.
