Sebastiaan Kool, wijkverpleegkundige in de thuiszorg

“Hbo -verpleegkundigen hebben nu heel veel kansen. We worden steeds zichtbaarder, maar we moeten dan wel die verantwoordelijkheid nemen.”  

Interview met Sebastiaan Kool, wijkverpleegkundige in Voorhout*
Op het moment van schrijven was Sebastiaan wijkverpleegkundige. Inmiddels heeft hij een nieuwe functie als regiomanager in de thuiszorg.

Wie ben je?  
Ik ben Sebastiaan Kool, 32 jaar oud, afkomstig uit Rotterdam. Mijn vader was systeembeheerder bij KPN, mijn moeder assistent manager bij een bibliotheek. Ik heb een oudere  zus en broer; beide hebben hun studies afgerond. Zelf woon ik sinds 2015 zelfstandig op een etage in een arbeiderswijk in Leiden Noord. Ik heb een nieuwe vriendin,  maar woon niet met haar samen. De huizen zijn duur in en rond Leiden. We zullen wel zien waar we terechtkomen. Ik ben een optimistisch mens; loop graag hard en hou van gezelligheid en met vrienden in de kroeg wat drinken. Maar na een dag sociaal zijn ben ik graag weer alleen, rust uit en lees graag vrij serieuze non-fictie. Nu ben ik bijvoorbeeld bezig in een boek van Charles Groenhuijsen over de Amerikaanse verkiezingen en daarvoor las ik de roman ‘Milk’, dat fraai verfilmde boek over Harvey Milk, een dertiger die eind jaren zeventig als homoseksueel uit de kast komt in Amerika. Wat die man heeft moeten doorstaan is ronduit verschrikkelijk; ik wil mezelf absoluut niet met hem vergelijken. Maar toch herken ook ik dat gevoel van ‘in een cultuur zitten met een dominante norm waar je zelf niet aan voldoet.’ Het besef dat je ‘anders’ bent dan anderen. Het is heel knap hoe ver Milk ermee is gekomen om de discriminatie van zijn ‘anders zijn’ te bestrijden en zich maatschappelijk in te zetten; op een gegeven moment zat hij zelfs aan de knoppen in de politiek. Dat zou ik ooit ook wel willen.     

Waar werk je?  
Ik werk – na een inwerkperiode van een aantal maanden – nu alweer ruim twee jaar als wijkverpleegkundige bij Marente Thuiszorg, in het rustige, overwegend rooms-katholieke dorp Voorhout-West. De clientèle hier bestaat vooral uit autochtone Nederlanders; gelukkig lopen zij qua problematiek, leeftijd en klasse uiteen. Ik ervaar mijn werk als afwisselend en bevredigend, al mis ik af en toe de multiculturaliteit van een stad als Rotterdam.   

"Je moet behoorlijk je mannetje staan in de verpleging en het is juist stoer wat je allemaal kan."

Hoe komt het dat je als wijkverpleegkundige bent gaan werken? 
Ten gevolge van de woningnood in Rotterdam ben ik opgegroeid in Zuidwijk. Toen ik jong was hing ik daar veel op straat en had er als puber wat ‘verkeerde‘ vrienden. Ik kreeg als schooladvies VMBO, want als kind was ik nogal een dromer en wellicht was ik ook dyslectisch. Op die VMBO had ik nooit durven bekennen dat werken in de verpleging mij aantrok. Ik koos voor een duale Mbo-opleiding in filiaalmanagement bij IKEA. Daar begon ik indertijd als karretjesverplaatser, maar later heb ik natuurlijk allerlei andere klussen mogen doen, teveel om op te noemen. Na 6,5 jaar IKEA was ik klaar voor een nieuwe uitdaging. Helaas vond ik de verpleegkunde toen nog steeds niet stoer en mannelijk. In retrospectief vind ik dat heel gek, want je moet behoorlijk je mannetje staan in de verpleging en het is eigenlijk juist heel stoer wat je allemaal kan. Maar indertijd koos ik voor een inservice-opleiding op Hbo niveau, ditmaal Medische Beeldvorming en Technieken bij de Daniel den Hoed kliniek. Daar moest ik van mensen die gediagnosticeerd waren met kanker een CT- scan maken en een bestralingsplan ontwerpen. Mooi en nuttig werk, maar heel technisch. Ik werd steeds nieuwsgieriger hoe het kwam dat het met de ene patiënt goed ging en met de andere niet. Steeds vaker vroeg ik me af: ‘Hoe redden die mensen het thuis?’  Uiteindelijk besloot ik in 2014 alsnog om een opleiding tot verpleegkundige te volgen aan Hogeschool Leiden. Omdat het voor mij de zoveelste studie was besefte ik heel goed wat ik ervoor moest doen en laten en ik had ook voldoende discipline. Dus ik studeerde gemakkelijk, maar ik genoot daarnaast ook intens van het studentenleven. Achteraf gezien waren dit mijn leukste studiejaren.  

Hoe werd je als man ontvangen in Marente? 
Heel goed. Maar ik heb me ook autonoom opgesteld en echt onderhandeld over mijn salaris en werktijden. Het verbaast mij enorm dat mijn collega’s dat níet doen. Tijdens mijn stages had ik altijd goed in mijn vel gezeten en er alles aan gedaan een goede verpleegkundige te worden. Ook voelde ik me natuurlijk een stuk zekerder van mezelf nu ik eindelijk een Hbo diploma op zak had. Maar ik besefte ook hoeveel mijn andere werkervaring waard was. Al had ik dan eerst ‘verkeerde’ beroepskeuzes gedaan, ik had overal wat van geleerd! En dat alles neem je ook mee naar de verpleging. Bovendien ben je in de wijkverpleging veel maatschappelijker bezig dan in een ziekenhuis. En dat wílde ik ook. Ik ben een bewonderaar van Fred Lee, de senior vicepresident van het Florida Hospital die zich door het Disney pretpark heeft laten inspireren tot een nieuwe kijk op klanttevredenheid. Lee heeft een boek  geschreven over de 9,5 dingen die anders zouden verlopen als men een ziekenhuis zou leiden op de manier van een commercieel bedrijf. Ik heb een lezing van hem bijgewoond en die vond ik fantastisch. Om te beginnen zou men de beslissingsbevoegdheden delegeren naar de mensen die de zorg aan het bed uitvoeren: de verpleegkundigen. Maar terwijl je het in Nederland anno 2020 in een ziekenhuis nog moet ‘bevechten’ als je als verpleegkundige zelf iets wilt coördineren, zijn we in de wijkverpleging al zover. Ik doe als wijkverpleegkundige allerlei dingen naast het werk aan het bed; voor ik het wist was ik in Voorhout-West een spin in het web van allerlei wijkvoorzieningen. Als je de verantwoordelijkheid oppakt die bij een Hbo-diploma behoort heb je fantastisch werk!   

"Wat iemand ook is: we zijn allemaal mensen en hebben allemaal zorg en waardering nodig."

Op welke manier verschillen volgens jou mannen van vrouwen in de zorgsector? 
In de Daniel den Hoed kliniek werkte ik vaak met uitsluitend mannen, terwijl mijn eerste stageafdeling in de psychogeriatrie door vrouwen werd bevolkt die vrijwel nog nooit een mannelijke collega hadden gehad. In beide culturen zat men vol vooroordelen; ongezond. Zelf ben ik van mening dat maatschappelijk gezien de verschillen tussen mannen en vrouwen in onze tijd aan het vervagen zijn. Je merkt dat bijvoorbeeld aan het aantal mensen dat twijfels heeft over hun sekse en aan de LHBT beweging. Wat maakt het ook uit? Wat iemand ook is: we zijn allemaal mensen en hebben allemaal zorg en waardering nodig.  

Wie of wat zou jou het meest inspireren om in de thuis- of de ouderenzorg te blijven werken? 
De kans om mee te praten en te beslissen over wat er moet veranderen in de organisatie van de zorg bij de problemen die nu voor de deur staan: een stijgende zorgvraag tegenover  een krimpend aantal verpleegkundigen en verzorgenden.  

Waarop zal jij als je met pensioen gaat het meest tevreden terugkijken? 
Als ik zou kunnen stellen dat ik een ‘Harvey Milk’ heb durven zijn voor de verpleegkunde. Bijvoorbeeld omdat ik jonge verpleegkundigen net zo goed heb gecoached als mijn stagebegeleider mij. Zodat ook zij meer verantwoordelijkheid en leidersgedrag gaan tonen.  

Verhalen van 'onze mannen'

Bekijk alle verhalen