Tim Hamerling, leerling verzorgende IG in Hofwijck

Interview met Tim Hamerling, leerling verzorgende IG in Hofwijck.  

“Wat ik tot nog toe het leukst vond in het werk was het zorgen voor een goede sfeer tijdens de feestdagen. Op dat ‘gastheerschap’ kon ik me echt uitleven.“ 

Wie ben je?  
Ik ben Tim Hamerling, 18 jaar oud en woonachtig bij mijn ouders in de Stevenshof in Leiden. Mijn vader doet voor zijn beroep iets wat lastig uit te leggen is; ik geloof dat hij ooit een koksopleiding  heeft gevolgd, maar hij ontwerpt of repareert tegenwoordig de naaimachines die de sneakers naaien waarop wij allemaal lopen. Hij zal dus wel veel technisch inzicht hebben. Mijn moeder werkt in de zorg, zij is ook verzorgende 3 IG  en heeft mij aangeraden dat ook te doen. Ik leef bij de dag. Heb een handjevol goede vrienden. Eén heb ik al vanaf de basisschool, en onder de anderen zijn veel meiden. Dat komt omdat ik al mijn hele leven goed op kan schieten met een nichtje  van mij die 12 jaar ouder is dan ik. Veel van mijn vrienden zijn daardoor ouder dan ik. Misschien dat ik daardoor ook wat ouder op anderen overkom dan ik ben.  

Waar werk je?  
Ik werk in Hofwijck, een verpleeghuis in Oegstgeest. Het ligt dichtbij de Lange Voort, in het centrum van Oegstgeest. Sinds september dit jaar volg ik van daaruit de opleiding tot verzorgende IG . Daarvoor werkte ik in Oud Bijdorp, de locatie van mijn moeder zal ik maar zeggen, als vakantiekracht in de huiskamer. In Hofwijck verricht ik daardoor zowel verzorgend werk als werk in de huiskamers van de bewoners. Dat loopt hier nogal door elkaar heen. We werken hier kleinschalig en het is een voorziening voor ouderen met dementie. Hofwijck heeft 3 etages; ik werk op de tweede, en de afdeling heeft een A en een B kant.  

Hoe komt het dat je voor de ouderenzorg bent gaan werken? 
Mijn beroepskeuze is wat je noemt wel even ‘een dingetje’. Ik weet eigenlijk  niet precies hoe dat zo komt. Ik kon me vroeger moeilijk concentreren, en na een test dacht men aan een Attention Deficit Disorder (ADD). Ik weet niet of ik dat moet geloven. Tegenwoordig hebben zovéél mensen ADHD of ADD! Hoe kan dat waar zijn? Wat mij betreft: ik weet alleen dat ik me lastig kon concentreren, en dat ik op de Vrije School ‘Marecollege’ totaal niet kon aarden omdat ik niet kon tekenen. Na drie jaar ben ik overgestapt naar het Vlietlandcollege waar ik de MAVO volgde. Daar behaalde ik achten en negens, dus zo slecht was ik nou ook weer niet. Ik moet echter wel toegeven dat ik vaak lessen vergat of mijn huiswerk niet deed en dat mocht niet. Omdat ik blij was toen ik eindelijk van school af kon ben ik die zomer verder gegaan in de verpleging. Ik had namelijk ook al gewerkt bij Dirk van den Broek, maar dat werd dermate laag betaald dat ik daar zelf ben vertrokken. Daarna was ik actief geworden voor een Goede Doelen Stichting, maar dat werk vond ik al snel gênant. Ik moest na een training sociale vaardigheden namelijk met zo’n ploeg jongens langs de deuren, mensen lastig vallen dat ze per se moesten doneren. Het betaalde goed, maar dit paste echt niet bij mij.  

Hoe werd je als man ontvangen in Marente? 
Ik werd als man volgens mij net zo leuk ontvangen als iedereen in Marente. Al moet ik wel zeggen dat mijn collega’s in Hofwijck na een paar weken zeiden: ‘We hadden een beetje schrik toen we je naam zagen. “Tjonge. Tim. Het is dus een man.” Maar het is goed gegaan hoor, je valt ons alles mee en je mag blijven.’ Ikzelf vind het werk ook leuk. Ook het coronavirus schrikt mij niet af. Ik zou zelfs nog met plezier terugkomen om een bewoner met corona te verzorgen, als een collega dat niet durft wegens een zwakke partner thuis. Waarom niet? Marente heeft voldoende beschermende middelen.  

Op welke manier verschillen volgens jou mannen van vrouwen in de ouderenzorg? 
Volgens mij is het belangrijkste verschil gelegen in de reactie van de bewoners. Omdat je als man relatief gezien een uitzondering bent, hebben de ouderen het in mijn geval heel vaak over ‘die jongen’. Ze geven dus andere, vaak positievere, commentaren, omdat ik anders ben dan de rest. Maar tussen de collega’s onderling zie ik niet veel verschil. Het enige wat ik merk is: ik doe het rustig aan. De vrouwen hebben, mogelijk omdat ze meer ervaren zijn, meer overzicht over alles wat er moet gebeuren en ze willen een bepaald schema af hebben. Daar ben ik minder van en de bewoners zijn ook vrij van die drang. Als ik het werk aan het einde van mijn dienst maar gedaan heb. Samenvattend: Ja, er is nog wel verschil tussen man en vrouw in de zorg. En dat zit in de dwang van de dagstructuur.  

Wie of wat zou jou het meest inspireren om in de ouderenzorg te blijven werken? 
Ik zou het natuurlijk heel fijn vinden als de bewoners blij met mij blijven, en om me blijven lachen. Maar ik word zelf ook ouder, dus ik weet niet of dat zo zal verlopen. Mijn echte antwoord is eigenlijk als volgt: ik vind de ouderenzorg best leuk, maar ik wil ook wel heel graag een tijdje ‘verpleegkundige’ zijn op een Intensive Care afdeling. Het gaat me niet om geld. Nu verdien ik bruto 11,36 per uur. Daar hoef je bij Dirk van den Broek niet om te komen.  Met een vast salaris van 1.332 euro bruto per maand ben ik als achttienjarige HEEL tevreden. Maar de vraag waar ik straks wil werken draait om mijn aspiratieniveau. Ik wil ook graag meer andere werkervaring opdoen.  

Waarop zal jij als je met pensioen gaat het meest tevreden terugkijken? 
Het klinkt misschien een beetje vreemd, maar wat ik tot nog toe het leukst vond in het werk was het zorgen voor een goede sfeer tijdens de feestdagen. Op dat ‘gastheerschap’ kon ik me echt uitleven en ik kon me er ook op verheugen. Ik heb in klooster Oud Bijdorp gewerkt en daar was het ‘bon ton’ om met de Kerst alles op tafel mooi uit te stallen: zilveren bestek, mooie borden, alle kopjes met het oortje naar rechts, enzovoorts. Ik ging daar helemaal in op. Belachelijk misschien voor iemand met ADD maar zo was het. Het duurt bij mij lang voor ik ergens een ritme in vind. Daar had ik het helemaal in gevonden.